همین دو روز پیش گفت و گو های بین الافغانی در دوحه ظاهرا به دلیل سال نو میلادی تا پنج جنوری متوقف شد و هیات های دو طرف قطر را ترک کرده اند.
یک روز پس حمدالله محب مشاور شورای امنیت ملی در یک رشته تویت اعلام کرد که حکومت افغانستان آماده است دور بعدی گفت و گو ها را در کابل درهرمکان که طالبان بخواهند برگزار کند. چیزی به روز دوشنبه در نشست کابینه نیز مطرح شده و رییس جمهورغنی نیز اعلام کرد که ازاین طرح استقبال می کند.
اما زلمی خلیلزاد در واکنش غیر مستقیم به این اعلام ریاست جمهوری تاکید کرد که گفت و گو ها در پنج جنوری در دوحه برگزارمی شود. امروز سه شنبه 14 دسامبر، ریاست شورای ملی مصالحه نیز در واکنش صریح تر، با این تصمیم ریاست جمهوری مخالفت کرده و گفته است که تصمیم گیری درمورد مکان گفت و گو تنها از صلاحیت های هیت مذاکره کننده است.
ازاین واکنش ها چنین برمیاید که اختلاف عمیق میان کاخ ریاست جمهوری ، شورای ملی مصالحه و زلمی خلیلزاد به وجود آمده است.
حالا که داکترعبدالله و تیم اش در خط زلمی خلیلزاد قرار گرفته است ، میدان بازی به رییس جمهورغنی ظاهرا تنگ تر شده وارگ جز تغییر مکان بازی راه حل دیگری برای کنترول بر وضعیت نمی بیند.
طالبان نیز به عنوان یک طرف گفت و گو ها انتظار نمی رود این خواست ارگ را قبول کنند. اما ارگ درحالی که می داند این خواست اش عملی نیست چرا به تبل باطل می کوبد؟
احتمال نزدیک به واقعیت این است که رییس جمهورغنی با توجه به تجربه بن اول می خواهد از پیامد های منفی این توافق خود را کنار بکشد اما شاید هدف اصلی اش ، مختل کردن پروسه به نفع خود باشد.
این که ارگ آیا درجایگاه قرار دارد که بتواند پروسه را سپوتاژ کند پرسشی است که بعدا روشن خواهد شد اما تجربه ها نشان داده است که هنوز حرف اول را در روند گفت و گو ها امریکایی ها می زنند و هرآنچه آنها تصمیم بگیرند عملی خواهد شد.
